Vittorio Giardino

Ένας από τους διασημότερους ιταλούς εκπροσώπους της καθαρής γραμμής, ο Vittorio Giardino, γεννήθηκε το 1946 στην Μπολώνια. Αποφοίτησε το 1969 και εργάστηκε ως ηλεκτρολόγος μηχανικός αλλά στα 31 του, παράτησε τη δουλειά του και μπήκε δυναμικά κι αμετάκλητα στον κόσμο των κόμικς. Έκτοτε έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα παραγωγικός καθώς έχουν εκδοθεί σχεδόν 50 τίτλοι του κι οι ιστορίες του έχουν δημοσιευθεί στα καλύτερα ευρωπαϊκά περιοδικά. Η εμμονή του στη λεπτομέρεια, τόσο στο σχέδιο, όσο και την εξιστόρηση, έχει κάνει τον Giardino διάσημο πέρα κι από τον κόσμο των κόμικς. Ταυτοχρόνως όμως, είναι κι ο λόγος για τον οποίο οι φανατικοί αναγνώστες του -ανάμεσα τους κι εμείς- χρειάζεται να περιμένουν υπομονετικά για τις συνέχειες των ιστοριών του. Ιστορίες που οφείλουν πολλά, αφενός στη γαλλική καθαρή γραμμή (ligne claire) κι αφετέρου σε λογοτέχνες όπως ο Ντάσιελ Χάμμετ κι ο Τζον Λε Καρέ.

Η πρώτη του μικρή ιστορία με τίτλο “Pax Romana” δημοσιεύθηκε στο εβδομαδιαίο περιοδικό La Citta Futura, της “Νεολαίας της Ιταλικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας” το οποίο εξέδιδε ο Luigi Bernadi. Στη δουλειά του Giardino εμφανίζονται τρεις βασικοί αντρικοί χαρακτήρες μέσω των οποίων διηγείται περιπέτειες άλλοτε νουάρ, άλλοτε με δομή ιστορικού θρίλερ μα πάντα με πολιτικό υπόβαθρο. Το 1981 γεννιέται ο Sam Pezzo, ένας ιταλός ιδιωτικός ντετέκτιβ με βάση την Μπολώνια. Ένα χρόνο μετά, το 1982, ο Giardino επινόησε τον δεύτερο του σταθερό χαρακτήρα. Ο Max Friedman, ένας πρώην μυστικός πράκτορας, μπλεγμένος με τις πολιτικές διαμάχες στην Ευρώπη της δεκαετίας του 1930. Τέλος, ο Jonas Fink, κάνει την εμφάνιση του το 1991. Πρόκειται για έναν νεαρό εβραίο που ζει στην Πράγα το 1950. Ο πατέρας του έχει συλληφθεί από την αστυνομία κι ο ίδιος μαζί με τη μητέρα του πρέπει να τα βγάλει πέρα κόντρα στο σταλινικό καθεστώς και το ρατσισμό. Οι ιστορίες και των τριών αυτώ ηρώως έχουν λάβει βραβεία κι έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες σε βαθμό που να θεωρούνται πλέον κλασικές. Εν τω μεταξύ, ο Giardino σχεδιάζει αρκετές ερωτικές ιστοίρες με ιδιαίτερη επιτυχία και το 1984 εμφανίζεται για πρώτη αλλά όχι για τελευταία φορά ο πρώτος γυναικείος χαρακτήρας του. Οι περιπέτειες της Little Ego πατάνε πάνω στην ιδέα ενός από τους πλέον κλασσινούς τίτλους της ιστορίας των κόμικ· τον νεαρό Little Nemo του Winson Mccay (ο οποίος δημοσιευόταν από το 1905 μέχρι το 1926 και καταλάμβανε μια ολόκληρη σελίδα). Όπως κι ο LIttle Nemo, οι περιπέτεις της ηρωίδας του Giardino λαμβάνουν χώρα στα όνειρα της και τελειώνουν κάθε φορά όταν εκείνη άξαφνα ξυπνάει. Βέβαια οι ιστορίες της Little Ego είναι πάντα ερωτικές μ’ έναν ευρυματικό κι αναπάντεχο τρόπο με αποτέλεσμα ο εμπνευστής της να καταφέρνει να παίζει όχι μόνο με το δημιούργημα του αλλά και με τα νεύρα μας. Πέραν όμως των βασικών του ηρώων, όλα αυτά τα χρόνια, ο Giardino δημοσιεύει μικρές ιστορίες που ενίοτε έχουν και αυτοβιγγραγικό ύφος. Το 1999, επανέρχεται στον Max Friedman διηγούμενος αυτήν τη φορά την εμπλοκή του στον ισπανικό εμφύλιο, στο βιβλίο του με τον τίτλο “No Pasaran”. Και συνεχίζει μέχρι σήμερα να εκδίδει τις περιπέτιες του αν και, όπως είπαμε στην αρχή, παίρνει το χρόνο του από έκδοση σε έκδοση… Στα ελληνικά κυκλοφορούν η «Ούγγρικη Ραψωδία», από τις εκδόσεις της βαβέλ, καθώς και οι τρεις τόμοι του “No Pasaràn”, από τις εκδόσεις Jemma Press.

Η παρακάτω συνέντευξη, δόθηκε σε ελληνικό έδαφος και δημοσιεύθηκε στο τεύχος 79 της βαβέλ το νοέμβριο του 1987. Είναι εμφανές πως ο ιστοριοδίφης κομιξάς είναι ένας κάθε άλλο παρά σοβαροφανής κι απόμακρος καλλιτέχνης.

Κι εδώ μια περιπέπτεια του Sam Pezzo και μια μικρή παρουσίαση δημοσιευμένη στο τεύχος 54 της βαβέλ.

Παρακάτω, μια μικρή, ονειρική ιστορία του Vittorio Giardino με διαφορετική τεχνική και κυρίως, με ήρωα τον ιταλό σκηνοθέτη (και λάτρη των κόμικς) Federico Fellini.