Olivier Quemere

Είναι μάλλον δύσκολο να καταχωρηθεί κάπου η πολύπλευρη δουλειά του Olivier Quemere. Ίσως το πιο ξεκάθαρο που σου έρχεται στο μυαλό είναι πως ο τύπος αυτός είναι σίγουρα γάλλος! Ο αργόσυρτος, ατμοσφαιρικός τρόπος με τον οποίο κυλάει η ιστορία από καρέ σε καρέ, καθοδηγούμενη από τα λόγια κάποιου ορατού ή αόρατου αφηγητή, θυμίζει τόσο τον Loustal, όσο και τον κινηματογράφο του Goddard. Κι αν από τον πρώτο έχει διδαχθεί μια γραμμική μα και αμφίρροπη αφήγηση η οποία δε στηρίζεται στη δράση αλλά στην ατμόσφαιρα, από τον δεύτερο έχει σίγουρα πάρει τα τοπία, τις φιγούρες και τα σύμβολα της μεταφορντικής μητρόπολης. Η γοητεία της δουλειάς του Quemere έγκειται σ’ αυτήν ακριβώς τη σχέση του με την εποχή του. Αντλεί εκλεκτικά στοιχεία των μεγάλων του παρελθόντος, μπολιάζοντάς τα με κάτι το εξαιρετικά νέο, κάτι ζωντανό. Τα σενάρια του έχουν αναμφίβολα ένα χαρακτήρα υποβλητικό και μελαγχολικό, πράγμα που εντείνεται από τη μαεστρία της ασπρόμαυρης γραμμής του. Γραμμή η οποία προφανώς οφείλει πολλά στο μεγάλο μάστορα του ασπρόμαυρου, Jose Muñoz, αλλά και στον, επίσης γάλλο, Baudoin και τη μοναδική, ταραχώδη γραφή του. Στον Muñoz όμως παραπέμπουν και τα τοπία του· χαρακτηριστικά σημεία των μεγαλουπόλεων, όπως μπαρ, διαφημιστικές πινακίδες κ.α. τα οποία εναλλάσονται με κοντινά πλάνα προσώπων. Αντανακλάσεις της κούρασης και της βίας μιας καθημερινότητας όπως αυτή που αποτύσαν στην εποχή τους λογοτέχνες σαν τον Pavese, τον Moravia, τον Fitzgerald…

Η προσωπική του ιστορία, όση από δαύτην καταφέραμε να μάθουμε τουλάχιστον, είναι κατά το μάλλον ή ήττον τυπική για κάποιον που μεγάλωσε σε μια χώρα με τέτοια παράδοση στο είδος όπως η Γαλλία. Μεγάλωσε στη Βρεττάνη, σπούζασε σχέδιο στις Βρυξέλες κι αποφοίτησε το 1999. Καθώς είχε από νωρίς ενδιαφερθεί για τα ανεξάρτητα και πρωτοποριακά κόμικ εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο “Au Bistrot” λίγον καιρό μετά την αποφοίτησή του. Κέρδισε το κοινό και τους κριτικούς κι επανήλθε το 2001 με το “A Freud!”. Ταυτοχρόνως είχε αρχίσει να δίνει μικρές ιστορίες σε εναλλακτικά έντυπα όπως το “Frigobox”, το “Bille Noire” και την κολλεκτίβα “Self Service”. Την ίδια περίοδο εργάστηκε ως εικονογράφος για τον εκδοτικό “J’ai Lu” αλλά και για την εφημερίδα “Liberation”. ΑΠό το 2002 ζει στην Τουλούζη και συνεχίζει ως κομιξάς κι ως εικαστικός.

Παρακάτω μπορείτε να ξεφυλλίσετε μια μικρή ιστορία του Quemere με τον τίτλο “Μηδέν”, μέσα από τις σελίδες του τεύχους 224 της βαβέλ.