Alex Barbier

Γεννήθηκε το 1959, στο Σεν Κλοντ, στη Γαλλία. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Ναντ κι εργάστηκε για ένα διάστημα ως καθηγητής σχεδίου. Το πρώτα του κόμικς δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Charlie, το 1975. Οι ιστορίες του, αν και πολύ περισσότερο «κλασικές» από τις τωρινές, έδειχναν ότι ο Barbier ήταν αποφασισμένος να ξεφύγει από τα παραδοσιακά σχήματα των κόμικς και προχωρήσει προς την κατεύθυνση της αναζήτησης και της απόλυτα προσωπικής έκφρασης.

Οι σελίδες που σημαδεύουν την οριστική ρήξη του με την παράδοση δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Hara-Kiri, το Ι985, και αποτελούσαν κομμάτι μιας ολοκληρωμένης δουλειάς, που εκδόθηκε πολύ αργότερα σε άλμπουμ από την ομάδα Freon με τον τίτλο “Comme un poulet sans tête”. Το Hara-Κiri έκλεισε και κανείς δεν έμοιαζε διατεθειμένος εκείνη την εποχή να εκδώσει τις ιδιαίτερα εικαστικές, δύσκολες και «σκληρές» ιστορίες του Barbier, που ακολουθούσε στα κόμικς ένα δρόμο αντίστοίχο με του Burroughs στη λογοτεχνία. Αποσύρθηκε από τα κόμικς («έχοντας πάντα στο μυαλό του την επιστροφή», όπως λέει ο ίδιος) και αφιερώθηκε στη ζωγραφική, όπου απέκτησε γρήγορα αναγνώριση με πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στις σημαντικότερες γκαλερί. Η αποχή του από τις «εικονογραφημένες ιστορίες» κράτησε περίπου επτά χρόνια, μέχρι το Ι992, όταν ο τότε πρόεδρος του μεγάλου Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ, Gerard Lauzier, απαίτησε να του αφιερωθεί μεγάλη έκθεση. Ήταν η αρχή της επιστροφής που περίμενε. Την ίδια χρονιά, από τις εκδόσεις Delcουrt κυκλοφόρησε το άλμπουμ του “Les paysages de la nuit”, όπου καταπιάνεται με τα θέματα που περισσότερο αγαπάει: τον απελπισμένο σαρκικό έρωτα, τη μοναξιά των μεγάλων πόλεων, την τρέλα και το θάνατο. Ακολούθησαν και άλλα άλμπουμ, ένα κάθε δύο χρόνια, από τους εκδοτικούς οίκους των πρωτοποριακών ομάδων Freon και Amok, που αναγνώρισαν σε αυτόν έναν «δάσκαλο» κι ένα «παράδειγμα» Οι επιρροές του στο σενάριο είναι κυρίως από τον Burroughs, ενώ στο σχέδιο από τον Pierre Bonnard, τον David Hockney και τον Francis Bacon. Ο τελείως ιδιαίτερος αυτός δημιουργός, παρουσίασε στο Φεστιβάλ ( ένα «παιχνίδι» ανάμεσα στα ζωγραφικά του έργα και στα κόμικς του, βγάζοντας τη γλώσσα (εννοεί της βαβέλ) ως αναγνωρισμένος ζωγράφος σε αυτούς που επιμένουν να διαχωρίζουν τις τέχνες σε «υψηλές» και «χαμηλές».

Το παραπάνω κείμενο βρίσκεται στον κατάλογο του 8ου φεστιβάλ της βαβέλ, το οποίο έφερε τον τίτλο “Μακρινά Ταξίδια” κι είχε φιλοξενηθεί στο Γκάζι το 2003.

Παρακάτω μπορείτε να ξεφυλλίσετε την μικρή ιστορία με τίτλο “Σ’ ένα κρεββάτι που δεν ήταν δικό του”, ένα κόμικ του Alex Barbier στηριγμένο σε διήγημα του W. Burroughs, μέσα από το τεύχος 171 του περιοδικού της βαβέλ.